ಜುಲೈ 1, 1949 ರಂದು, ಭಾರತದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಾನಂತರ, ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದ ಎರಡು ಪ್ರಮುಖ ಸಂಸ್ಥಾನಗಳಾದ ತಿರುವಾಂಕೂರು ಮತ್ತು ಕೊಚ್ಚಿನ್ ಅನ್ನು ವಿಲೀನಗೊಳಿಸಿ 'ತಿರುವಾಂಕೂರು-ಕೊಚ್ಚಿನ್' ರಾಜ್ಯವನ್ನು ರಚಿಸಲಾಯಿತು. ಈ ವಿಲೀನವು ಭಾರತ ಗಣರಾಜ್ಯದೊಂದಿಗೆ ಸಂಸ್ಥಾನಗಳ ಏಕೀಕರಣ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯ ಒಂದು ಮಹತ್ವದ ಭಾಗವಾಗಿತ್ತು. ಸರ್ದಾರ್ ವಲ್ಲಭಭಾಯಿ ಪಟೇಲ್ ಅವರ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಈ ಏಕೀಕರಣವು ಭಾರತದ ರಾಜಕೀಯ ಭೂಪಟವನ್ನು ಬಲಪಡಿಸಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡಿತು.
ತಿರುವಾಂಕೂರಿನ ಕೊನೆಯ ರಾಜ, ಚಿತಿರ ತಿರುನಾಳ್ ಬಲರಾಮ ವರ್ಮ, ಈ ಹೊಸ ರಾಜ್ಯದ 'ರಾಜಪ್ರಮುಖ'ರಾದರು. ಈ ವಿಲೀನವು ಈ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಆಡಳಿತಾತ್ಮಕ ಏಕರೂಪತೆಯನ್ನು ತಂದಿತು ಮತ್ತು ಭಾಷಾವಾರು ರಾಜ್ಯಗಳ ರಚನೆಗೆ ಅಡಿಪಾಯ ಹಾಕಿತು. ನಂತರ, 1956 ರಲ್ಲಿ ರಾಜ್ಯಗಳ ಪುನರ್ವಿಂಗಡಣಾ ಕಾಯಿದೆಯ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ, ತಿರುವಾಂಕೂರು-ಕೊಚ್ಚಿನ್ ರಾಜ್ಯವನ್ನು ಮದ್ರಾಸ್ ರಾಜ್ಯದ ಮಲಬಾರ್ ಜಿಲ್ಲೆಯೊಂದಿಗೆ ವಿಲೀನಗೊಳಿಸಿ, ಆಧುನಿಕ ಕೇರಳ ರಾಜ್ಯವನ್ನು ರಚಿಸಲಾಯಿತು. ಈ ಘಟನೆಯು ಕರ್ನಾಟಕದ ಏಕೀಕರಣ ಚಳುವಳಿಯ ಮೇಲೂ ಪ್ರಭಾವ ಬೀರಿತು.