ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಆಳ್ವಿಕೆಯ ವಿರುದ್ಧ ನಡೆದ ಪ್ರಮುಖ ಬುಡಕಟ್ಟು ದಂಗೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾದ 'ಸಂತಾಲ ದಂಗೆ'ಯು, 1855ರ ಜೂನ್ 30ರಂದು, (ಈಗಿನ ಜಾರ್ಖಂಡ್) ಭೋಗ್ನಾದಿಹ್ ಎಂಬ ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ಆರಂಭವಾಯಿತು. ಸಿಧು ಮತ್ತು ಕನ್ಹು ಮುರ್ಮು ಎಂಬ ಇಬ್ಬರು ಸಹೋದರರ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ, ಸುಮಾರು 10,000 ಸಂತಾಲರು ಒಟ್ಟುಗೂಡಿ, ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಈಸ್ಟ್ ಇಂಡಿಯಾ ಕಂಪನಿಯ ದಬ್ಬಾಳಿಕೆ ಮತ್ತು ಜಮೀನ್ದಾರರು ಹಾಗೂ ಲೇವಾದೇವಿದಾರರ ಶೋಷಣೆಯ ವಿರುದ್ಧ ದಂಗೆ ಎದ್ದರು. ಸಂತಾಲರು ತಮ್ಮ ಭೂಮಿಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದು, ಅವರನ್ನು ಜೀತದಾಳುಗಳಾಗಿ ದುಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಈ ದಿನವನ್ನು ಸಂತಾಲರು 'ಹುಲ್ ದಿವಸ್' (ವಿಮೋಚನೆಯ ದಿನ) ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಈ ದಂಗೆಯು ಅತ್ಯಂತ ತೀವ್ರವಾಗಿತ್ತು ಮತ್ತು ಸಂತಾಲರು ತಮ್ಮ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಆಯುಧಗಳಾದ ಬಿಲ್ಲು-ಬಾಣಗಳನ್ನು ಬಳಸಿ, ಬ್ರಿಟಿಷರ ಆಧುನಿಕ ಶಸ್ತ್ರಾಸ್ತ್ರಗಳನ್ನು ಧೈರ್ಯದಿಂದ ಎದುರಿಸಿದರು. ಆದರೆ, ಬ್ರಿಟಿಷರು ಈ ದಂಗೆಯನ್ನು ಅತ್ಯಂತ ಕ್ರೂರವಾಗಿ ಹತ್ತಿಕ್ಕಿದರು. ಸುಮಾರು 15,000ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಸಂತಾಲರು ಈ ದಂಗೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಾಣ ತೆತ್ತರು. ಈ ದಂಗೆಯು ವಿಫಲವಾದರೂ, ಇದು 1857ರ ಪ್ರಥಮ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಸಂಗ್ರಾಮಕ್ಕೆ ಒಂದು ಸ್ಫೂರ್ತಿಯಾಯಿತು ಮತ್ತು ಭಾರತದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪ್ರಮುಖ ಅಧ್ಯಾಯವಾಗಿ ಉಳಿದಿದೆ.