ಜುಲೈ 1, 1962 ರಂದು, ಆಫ್ರಿಕಾದ ಗ್ರೇಟ್ ಲೇಕ್ಸ್ ಪ್ರದೇಶದ ಎರಡು ಸಣ್ಣ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಾದ ರುವಾಂಡಾ ಮತ್ತು ಬುರುಂಡಿ, ಬೆಲ್ಜಿಯಂನಿಂದ ತಮ್ಮ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಂಡವು. ಈ ಘಟನೆಯು ಆಫ್ರಿಕಾದ ವಸಾಹತುಶಾಹಿ ಆಡಳಿತದ ಅಂತ್ಯದ ಒಂದು ಪ್ರಮುಖ ಭಾಗವಾಗಿತ್ತು. ಈ ಎರಡೂ ಪ್ರದೇಶಗಳು ಹಿಂದೆ 'ರುವಾಂಡಾ-ಉರುಂಡಿ' ಎಂಬ ಒಂದೇ ವಸಾಹತುಶಾಹಿ ಘಟಕದ ಭಾಗವಾಗಿದ್ದವು. ಮೊದಲ ಮಹಾಯುದ್ಧದ ನಂತರ, ಈ ಪ್ರದೇಶವನ್ನು ಜರ್ಮನಿಯಿಂದ ಬೆಲ್ಜಿಯಂಗೆ ಲೀಗ್ ಆಫ್ ನೇಷನ್ಸ್‌ನ ಆದೇಶದ ಮೇರೆಗೆ ವರ್ಗಾಯಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ಎರಡನೇ ಮಹಾಯುದ್ಧದ ನಂತರ, ಇದು ವಿಶ್ವಸಂಸ್ಥೆಯ ಟ್ರಸ್ಟ್ ಪ್ರಾಂತ್ಯವಾಗಿ ಬೆಲ್ಜಿಯಂನ ಆಡಳಿತದಲ್ಲಿ ಮುಂದುವರೆಯಿತು. ಬೆಲ್ಜಿಯಂನ ಆಡಳಿತವು ಈ ಪ್ರದೇಶದ ಎರಡು ಪ್ರಮುಖ ಜನಾಂಗೀಯ ಗುಂಪುಗಳಾದ ಹುಟು ಮತ್ತು ಟುಟ್ಸಿಗಳ ನಡುವಿನ ವಿಭಜನೆಯನ್ನು ಮತ್ತಷ್ಟು ತೀವ್ರಗೊಳಿಸಿತು. ಬೆಲ್ಜಿಯಂನವರು ಟುಟ್ಸಿ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರಿಗೆ ಆಡಳಿತದಲ್ಲಿ ಆದ್ಯತೆ ನೀಡಿದರು, ಇದು ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತ ಹುಟುಗಳಲ್ಲಿ ಅಸಮಾಧಾನವನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡಿತು. ಈ ಜನಾಂಗೀಯ ವಿಭಜನೆಯು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಾನಂತರದ ದಶಕಗಳಲ್ಲಿ ಎರಡೂ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಭೀಕರ ಹಿಂಸಾಚಾರ ಮತ್ತು ರಾಜಕೀಯ ಅಸ್ಥಿರತೆಗೆ ಕಾರಣವಾಯಿತು.
1950ರ ದಶಕದ ಉತ್ತರಾರ್ಧದಲ್ಲಿ, ಎರಡೂ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಚಳುವಳಿಗಳು ಬಲಗೊಂಡವು. ರುವಾಂಡಾದಲ್ಲಿ, 'ರುವಾಂಡನ್ ಕ್ರಾಂತಿ' (1959-1961) ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಘಟನೆಗಳಲ್ಲಿ, ಹುಟು ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತರು ಟುಟ್ಸಿ ಆಡಳಿತವನ್ನು ಉರುಳಿಸಿದರು, ಇದು ವ್ಯಾಪಕ ಹಿಂಸಾಚಾರ ಮತ್ತು ಟುಟ್ಸಿಗಳ ವಲಸೆಗೆ ಕಾರಣವಾಯಿತು. ಬುರುಂಡಿಯಲ್ಲಿ, ರಾಜಪ್ರಭುತ್ವವು ಉಳಿದುಕೊಂಡರೂ, ಹುಟು ಮತ್ತು ಟುಟ್ಸಿಗಳ ನಡುವಿನ ರಾಜಕೀಯ ಉದ್ವಿಗ್ನತೆಗಳು ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಲೇ ಇದ್ದವು. ವಿಶ್ವಸಂಸ್ಥೆಯ ಒತ್ತಡ ಮತ್ತು ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿರುವ ಆಂತರಿಕ ಸಂಘರ್ಷಗಳ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ, ಬೆಲ್ಜಿಯಂ ಈ ಪ್ರದೇಶಕ್ಕೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ನೀಡಲು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡಿತು. ಆದರೆ, ರುವಾಂಡಾ-ಉರುಂಡಿಯನ್ನು ಒಂದೇ ದೇಶವಾಗಿ ಉಳಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನಗಳು ವಿಫಲವಾದವು. ಜನಾಂಗೀಯ ಮತ್ತು ರಾಜಕೀಯ ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯಗಳಿಂದಾಗಿ, ಇದನ್ನು ರುವಾಂಡಾ ಗಣರಾಜ್ಯ ಮತ್ತು ಬುರುಂಡಿ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯ ಎಂದು ಎರಡು ಪ್ರತ್ಯೇಕ, ಸ್ವತಂತ್ರ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಾಗಿ ವಿಭಜಿಸಲು ನಿರ್ಧರಿಸಲಾಯಿತು. ಈ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವು ವಸಾಹತುಶಾಹಿ ಆಡಳಿತದ ಅಂತ್ಯವನ್ನು ಸೂಚಿಸಿದರೂ, ಅದು ಬಿಟ್ಟುಹೋದ ಜನಾಂಗೀಯ ವಿಭಜನೆಯ ಕರಾಳ ಪರಂಪರೆಯು 1994 ರ ರುವಾಂಡನ್ ನರಮೇಧದಂತಹ ದುರಂತಗಳಿಗೆ ದಾರಿ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಿತು, ಇದು ಈ ದಿನದ ಐತಿಹಾಸಿಕ ಮಹತ್ವವನ್ನು ಸಂಕೀರ್ಣಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ.